من را ببخش... ؛

اگر ديگر نيستم که وقتي از همه خسته اي دلداريت بدهم ...
اگر احساس تنهايـي ميکني و نيستم که بگويم نگران نباش ،
( من با تـو هستم ... )
ببخش که نيستم تا باهمان آهنگ آشنا برات لالايي بخونم ...

( از همان هايي که هميشه ميخواندم )
ببخش که نشد که براي هم باشيم....

براي دليلي که حتي خودم هم نميدانم !
ببخش که ميخواستيم تا آخره خط بــاهم باشيم اما نشُـد ...
ببخش که ديگر در بيخوابيهاي شبانه ات همراهت نيستم...

بيخوابيهايي که با لالاييهاي عاشقانه!!!

به خواب آرام تبديل ميشد...
مرا ببخش...
که دليل شکستنه دلت مـن شدم ،...
دليل گريه هاي شبانه ات
و ...
دردهـاي هر روزه ات ...!
بعد از تو اُتاقـم فقط بوي ياد تورا مي گيرد...
بعد از اين ...؛
قــدم هاي تنهاي باران خورده ام ،در خيابان هاي اين شهر ...
با هر قدمش!!!! فقط تـــــو را به يادم مي آورد...

و امـــــا....!!!

من هم ميبخشمت...

براي اينکه تنهايم گذاشتي...
مي بخشمت اما فرامـوش ... نه ! نميکنـم

ببخش که همه چيز اينگونه تمام شد...

تـــــــلــــخ ...

گاهي ميگويم کاش اصلا همديگر رو نميديديم!!!

مگر اين آشنايي بجز درد چه چيزي برايمان داشت....

اما وقتي خاطراتت را مرور ميکنم...

خدا را شکر ميکنم...

که همچون توئي را سر راهم قرار داد...

شيريني زندگيم همين بود که با تو آشنا شدم...

اما چرا زندگي عادلانه نبود....!!!

اگر عادلانه بود ما سهم هم بوديم...

خدايا دلگيرم...

خدايا کمکش کن ...

براي خود هيچ نميخواهم...

خدايا در روزهاي سخت.در تنهايي هايش!

تنهايش مگذار ...

مرا ببخش که تنهايت ميگذارم...

اما بدون فقط بخاطر تو بود!!!

فقط بخاطر تو...

تحمل زجر کشيدنتو نداشتم...

ببخش که تو دلتنگيات تنهات گذاشتم...

خـــــداحــــافــــظ..